คืนวันที่ฝนตกพรำ หยิบหนังสือ อาร์ตออฟเดอะเวิล์ด จากชั้นวางข้างเตียงนอน
พลิกดูภาพวาดจากฝีมือศิลปากรระดับโลก จนไปหยุดที่ภาพโมนาลิซ่า
ขยับตัวจากท่าครึ่งนั่งครึ่งนอน มาเป็นนั่งพิงหมอนใบใหญ่ สายตายังจับจ้องไปที่สาวสวยในรูป
พิจารณาเพื่อหาความสวยงาม / ความสวยงามที่คนทั่วโลกยกย่องผู้หญิงในภาพนี้
๔ ปีที่ใช้ชีวิตนักศึกษาศิลปะ จึงผ่านตาภาพหญิงสาวที่ยิ้มแบบมีเลศนัย
มาตั้งแต่สมัยเรียน หญิงสาวในรูปไม่ต้องรสนิยมส่วนตัวมากนัก
โดยส่วนตัวโมนาลิซ่าไม่ใช่ผู้หญิงสวย เธอมีเค้าโครงของใบหน้าและรายละเอียดต่าง ๆ
คล้ายคลึงกับใบหน้าของลีโอนาร์โด ดาวินชี ผู้ให้กำเนิดเธอด้วยซ้ำไป
ความสวยของโมนาลิซ่าจึงอาจจะเป็นแค่สิ่งที่เราเชื่อกันต่อ ๆ มาว่า “เธอสวย”
และความเชื่อนี้ก็ถูกส่งต่อกันมานานหลายร้อยปี
โมนาลิซ่าเป็นภาพสุดท้ายที่เห็นในคืนนั้น นึกถึงบางประโยคที่มักจะบอกกับนักศึกษา
ในชั้นเรียนวิชาที่เกี่ยวข้องกับการออกแบบอยู่บ่อย ๆ
“ภาพที่สวยที่สุดยังไม่มีใครเคยได้เห็นเพลงที่เพราะที่สุดยังไม่มีใครเคยได้ฟัง”
ในเครื่องเล่นซีดี เพลงของคาราบาวยังคงเล่นอย่างต่อเนื่อง
พลิกดูภาพวาดจากฝีมือศิลปากรระดับโลก จนไปหยุดที่ภาพโมนาลิซ่า
ขยับตัวจากท่าครึ่งนั่งครึ่งนอน มาเป็นนั่งพิงหมอนใบใหญ่ สายตายังจับจ้องไปที่สาวสวยในรูป
พิจารณาเพื่อหาความสวยงาม / ความสวยงามที่คนทั่วโลกยกย่องผู้หญิงในภาพนี้
๔ ปีที่ใช้ชีวิตนักศึกษาศิลปะ จึงผ่านตาภาพหญิงสาวที่ยิ้มแบบมีเลศนัย
มาตั้งแต่สมัยเรียน หญิงสาวในรูปไม่ต้องรสนิยมส่วนตัวมากนัก
โดยส่วนตัวโมนาลิซ่าไม่ใช่ผู้หญิงสวย เธอมีเค้าโครงของใบหน้าและรายละเอียดต่าง ๆ
คล้ายคลึงกับใบหน้าของลีโอนาร์โด ดาวินชี ผู้ให้กำเนิดเธอด้วยซ้ำไป
ความสวยของโมนาลิซ่าจึงอาจจะเป็นแค่สิ่งที่เราเชื่อกันต่อ ๆ มาว่า “เธอสวย”
และความเชื่อนี้ก็ถูกส่งต่อกันมานานหลายร้อยปี
โมนาลิซ่าเป็นภาพสุดท้ายที่เห็นในคืนนั้น นึกถึงบางประโยคที่มักจะบอกกับนักศึกษา
ในชั้นเรียนวิชาที่เกี่ยวข้องกับการออกแบบอยู่บ่อย ๆ
“ภาพที่สวยที่สุดยังไม่มีใครเคยได้เห็นเพลงที่เพราะที่สุดยังไม่มีใครเคยได้ฟัง”
ในเครื่องเล่นซีดี เพลงของคาราบาวยังคงเล่นอย่างต่อเนื่อง
ระเรื่อยมาจนมาถึงเพลงเมดอินไทยแลนด์
ถ้าคิดว่าโมนาลิซ่าก็เป็นแค่ภาพฮิต เพลงอย่างเมดอินไทยแลนด์ก็แค่เพลงฮิตเหมือนกัน
มีคำถามค้างคาในใจอยู่หลายคำถาม เกี่ยวกับวงดนตรีคาราบาว
คำถามหนึ่งที่เคยถามนักดนตรีบางคนไปบ้างแล้ว
“เบื่อมั้ย ? ที่ต้องเล่นเพลงเดิมซ้ำ ๆ กันเป็นสิบปี”
“ไม่เบื่อหรอก”
ไม่ค่อยเชื่อคำตอบที่ได้กลับมา ขนาดคนฟัง ที่ไม่ได้ฟังทุกวันยังรู้สึกเบื่อ
ความตื่นเต้นที่ติดตามฟังคาราบาวทั้งเวทีเล็กเวทีใหญ่ เริ่มจากบัตร ๕๐ บาท
ไปจนถึงบัตร ๒,๐๐๐ บาทแทบจะไม่ต่างกัน คือ ตื่นตาตื่นใจกับบรรยากาศรอบข้าง
บวกกับเพลงที่คำรามอินโทรขึ้นมา แค่ห้าเพลงแรก
สัญญาหน้าฝน / แร้งคอย / รักทรหด / เจ้าตาก / เมดอินไทยแลนด์
คนฟังมีความสุขสนุกสนานที่ได้ร้องตาม ได้เต้นตาม จากทวงทำนองที่นักดนตรีร่ายเรียงโน้ต
พวกเขาเข้าไปฟังเพลงคาราบาวที่ฮิตติดหู หรือเข้าไปเสพดนตรีที่ถูกรสนิยม
แฟนเพลงคาราบาวแทบจะไม่ได้ยินเพลงเหล่านี้บนเวทีเลย
“...เสียงขลุ่ยกลืนกลบ ลบสำเนียงรอบกาย แสงจันทร์กระจายโอบพื้นเดียวกัน...”
(เพลงขลุ่ยไม้ไผ่)
“...ยามนี้ฟ้ามืดมน ลมฝนเทกระหน่ำ ต่างตอกย้ำฤดูกาลที่ผ่านเวียน...”
(เพลงรกกำเนิด)
“...คืนเหน็บหนาวมักมีเรื่องราวให้เล่าสู่ ใครอยากรู้กระเถิบเข้ามา...”
(เพลงเสือ)
ขนาดโมนาลิซ่ายังว่าไม่งาม และภาพที่งดงาม คือภาพอะไร ?
ยังจำภาพเขียนภาพแรก ๆ ของตัวเองกันได้มั้ย ?
ดินสอที่ลากอย่างไม่มั่นใจเป็นภูเขาสองลูก
เติมเส้นโค้งระหว่างเขากลายเป็นดวงอาทิตย์ครึ่งดวง
แต่งลายเส้นขยุกขยุยเป็นลายพลิ้วไหวของทะเล
เติมจินตนาการของภาพนั้นให้เต็มอิ่มในความรู้สึกด้วยเรือใบลำเล็ก ๆ
และนกหนึ่งฝูงใกล้ ๆ ภูเขา
ระบายสีน้ำตาล สีแดง สีฟ้า ให้แจ่มจัดแจ๋ที่สุดเท่าที่จะทำได้
ลองกลับไปเขียนดูสิ.....
จะอมยิ้มตามรอยดินสอ และสีที่ระบายลงไปโดยไม่รู้สึกตัว
นั่นต่างหากภาพที่สวยที่สุด เพราะมันเป็นภาพที่สร้างขึ้นมาจากจิตใจ
ทั้ง ๆ ที่สมัยนั้นเรายังไม่เคยเห็นทะเลด้วยซ้ำ
คาราบาวมีเพลงฮิตมากมาย ร้องขึ้นมาเมื่อไหร่คนดูก็สนุกสนาน ร้องตามได้
แต่คาราบาวก็มีเพลงสวย ๆ ที่นอนนิ่งเป็นวีรบุรุษในกองขยะอยู่ตั้งหลายเพลง
“พี่ ๆ คาราบาวจะไม่เล่นให้ฟังกันบ้างหรือ ?”
ถ้าคิดว่าโมนาลิซ่าก็เป็นแค่ภาพฮิต เพลงอย่างเมดอินไทยแลนด์ก็แค่เพลงฮิตเหมือนกัน
มีคำถามค้างคาในใจอยู่หลายคำถาม เกี่ยวกับวงดนตรีคาราบาว
คำถามหนึ่งที่เคยถามนักดนตรีบางคนไปบ้างแล้ว
“เบื่อมั้ย ? ที่ต้องเล่นเพลงเดิมซ้ำ ๆ กันเป็นสิบปี”
“ไม่เบื่อหรอก”
ไม่ค่อยเชื่อคำตอบที่ได้กลับมา ขนาดคนฟัง ที่ไม่ได้ฟังทุกวันยังรู้สึกเบื่อ
ความตื่นเต้นที่ติดตามฟังคาราบาวทั้งเวทีเล็กเวทีใหญ่ เริ่มจากบัตร ๕๐ บาท
ไปจนถึงบัตร ๒,๐๐๐ บาทแทบจะไม่ต่างกัน คือ ตื่นตาตื่นใจกับบรรยากาศรอบข้าง
บวกกับเพลงที่คำรามอินโทรขึ้นมา แค่ห้าเพลงแรก
สัญญาหน้าฝน / แร้งคอย / รักทรหด / เจ้าตาก / เมดอินไทยแลนด์
คนฟังมีความสุขสนุกสนานที่ได้ร้องตาม ได้เต้นตาม จากทวงทำนองที่นักดนตรีร่ายเรียงโน้ต
พวกเขาเข้าไปฟังเพลงคาราบาวที่ฮิตติดหู หรือเข้าไปเสพดนตรีที่ถูกรสนิยม
แฟนเพลงคาราบาวแทบจะไม่ได้ยินเพลงเหล่านี้บนเวทีเลย
“...เสียงขลุ่ยกลืนกลบ ลบสำเนียงรอบกาย แสงจันทร์กระจายโอบพื้นเดียวกัน...”
(เพลงขลุ่ยไม้ไผ่)
“...ยามนี้ฟ้ามืดมน ลมฝนเทกระหน่ำ ต่างตอกย้ำฤดูกาลที่ผ่านเวียน...”
(เพลงรกกำเนิด)
“...คืนเหน็บหนาวมักมีเรื่องราวให้เล่าสู่ ใครอยากรู้กระเถิบเข้ามา...”
(เพลงเสือ)
ขนาดโมนาลิซ่ายังว่าไม่งาม และภาพที่งดงาม คือภาพอะไร ?
ยังจำภาพเขียนภาพแรก ๆ ของตัวเองกันได้มั้ย ?
ดินสอที่ลากอย่างไม่มั่นใจเป็นภูเขาสองลูก
เติมเส้นโค้งระหว่างเขากลายเป็นดวงอาทิตย์ครึ่งดวง
แต่งลายเส้นขยุกขยุยเป็นลายพลิ้วไหวของทะเล
เติมจินตนาการของภาพนั้นให้เต็มอิ่มในความรู้สึกด้วยเรือใบลำเล็ก ๆ
และนกหนึ่งฝูงใกล้ ๆ ภูเขา
ระบายสีน้ำตาล สีแดง สีฟ้า ให้แจ่มจัดแจ๋ที่สุดเท่าที่จะทำได้
ลองกลับไปเขียนดูสิ.....
จะอมยิ้มตามรอยดินสอ และสีที่ระบายลงไปโดยไม่รู้สึกตัว
นั่นต่างหากภาพที่สวยที่สุด เพราะมันเป็นภาพที่สร้างขึ้นมาจากจิตใจ
ทั้ง ๆ ที่สมัยนั้นเรายังไม่เคยเห็นทะเลด้วยซ้ำ
คาราบาวมีเพลงฮิตมากมาย ร้องขึ้นมาเมื่อไหร่คนดูก็สนุกสนาน ร้องตามได้
แต่คาราบาวก็มีเพลงสวย ๆ ที่นอนนิ่งเป็นวีรบุรุษในกองขยะอยู่ตั้งหลายเพลง
“พี่ ๆ คาราบาวจะไม่เล่นให้ฟังกันบ้างหรือ ?”
เจ็ดโมงเช้า
เครื่องเล่นซีดีเครื่องเดิม มีโอกาสได้เล่นเพลงที่เพราะ (ตามความรู้สึกส่วนตัว) ทีละเพลง ๆ
เป็นความสุขเล็ก ๆ ของแฟนเพลงคาราบาวตัวน้อย ๆ ที่ชีวิตนี้
อาจไม่มีโอกาสได้ฟังบนเพลงเหล่านี้บนเวที
บางเพลงเท่จนเกือบถ่อย (เพลงหำเฮี้ยน)
บางเพลงน่าตื่นเต้นจนเกือบหวือหวา (เพลงวอลซ์ทบ.)
บางเพลงเรียบง่ายจนเกือบสามานย์ (ถึกควายถุยภาค 9)
บางเพลงก็หลักแหลมคมคิดจนเกือบเจ้าเล่ห์ (ในนามแห่งความรัก)
ถ้าวันหนึ่งคอนเสิร์ตคาราบาวเป็นไปอย่างสงบ อาจไม่ใช่ภาพที่นักดนตรีคุ้นชิน
จนอาจพลั้งคิดไปว่าคนดูไม่สนุก แต่การนั่งฟังอย่างสงบนั่นต่างหาก
คือ อาการที่ฟังเพื่อให้เกิดปัญญา จากการใช้เวลาเสพเนื้อในงาน
เกือบจะหลับแล้ว
โวลุ่มเครื่องเล่นซีดียังเท่าเดิม แต่หูกลับรับเสียงได้เบาลง
ความเงียบกำลังจะเข้ามาทำหน้าที่อย่างสงัดยิ่งกว่าเดิม
อยากจะหลับฝัน แล้วเห็นคาราบาวในแบบเรียบง่ายที่สุด
แบบที่คนดูและคนเล่นเห็นหัวใจของกันและกัน ในสถานที่เล็ก ๆ คนดูพอประมาณ
ร้อง/เล่นเพลงที่งดงาม ให้ทั้งคนเล่นและคนดูทั้งสองฝ่าย ล่องลอยอยู่ในความเงียบ
ท่ามกลางเสียงอึกทึกของดนตรี
“....ฟ้าที่ขาดดาวไม่อาจพราวรัศมีส่อง ค่ำคืนไหนฟ้าหน้ามองคนหน้าใส....”
(เพลงสาธุชน)
สมองทำงานช้าลง เปลือกตาถูกข่มเหงจากความง่วงงงงัน
ความคิดสุดท้ายเข้ามาทันเวลาพอดี
คาราบาว...เพลงฮิตกับเพลงที่สวยงามไม่เหมือนกันเลย
ฝากคาราบาวผ่านภาพโมนาลิซ่า....
สำหรับฉัน เธออาจจะสวยขึ้น ถ้าเปลี่ยนกรอบใหม่เสียบ้าง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น